Śladami Wojskowości II Rzeczpospolitej cz. 1

Organizator: Tomasz Stenka

Trasa: pomnik Nieznanego Powstańca - bulwary nad Brdą - ul. Focha - most Władysława Jagiełły - dzielnica Bocianowo - „Londynek” - ul. Chocimska - ul. Gdańska - ul. Powstańców Warszawy - 8 km

Uczestników: 60

Fot. Gerhard Piesik

16 lutego br. wędrowaliśmy ulicami Bydgoszczy, która była miejscem bohaterów, szczególnie wspominając tych, walczących w okresie międzywojnia. Pamięć o nich została utrwalona w pomnikach, tablicach pamiątkowych, budynkach.
Przewodnik Tomasz Stenka zaprosił równiez grupę dzieci ze SP nr 63 wraz z opiekunami celem wędrowania i zddobywania wiedzy historycznej pokazując wojskowe obiekty i miejsca, gdzie kiedyś istniały militarne obiekty. Przyszło ponad sześćdziesiąt osób. Wycieczka trwała trzy godziny. 
Obchody 101 Rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego (27 grudnia 2019 roku) stały się inspiracją do opowieści o duchowej sile i bohaterstwie bydgoszczan. Chociaż Powstanie do  Bydgoszczy nie dotarło, to pozostawiło trwały ślad, symbolizując polską nadzieję na zwycięstwo w walce z germanizacją. Przy ul. Bernardyńskiej można zobaczyć „wiecznie” płonący znicz, pomnik leżącego powstańca z historyczną tablicą poświęconą powstańcom wielkopolskim.
Odsłonięcie pierwszego Grobu i pomnika powstańca miało miejsce w 1925 r.  W okresie okupacji obiekt ten został zniszczony. Odsłonięcie odbudowanego pomnika odbyło się w 68 rocznicę wybuchu Powstania Wielkopolskiego – 27.12.1986 roku. Na granitowym cokole umieszczono postać leżącego rannego Powstańca Wielkopolskiego autorstwa Stanisława Horno–Popławskiego. W 2003 r. odsłonięto obelisk poświęcony pamięci powstańców.
Od tego miejsca rozpoczęla się wędrówka, a zakończyła przed popiersiem marszałka Piłsudskiego tablicy ku czci Jozefa Piłsudskiego, znajdującego sie przed budynkiem Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych przy ul. Gdańskiej.
Po drodze jeszcze było kilka przystanków,
W celu ujarzmienia nowych terenów wschodnich władca Prus król Fryderyk II ustanowił w Bydgoszczy stały garnizon wojskowy. Początkowo niewielki, bo liczący około 460 żołnierzy i oficerów. Wiązało się to z budową infrastruktury militarnej. Pierwsze koszary stanęły w rejonie dzisiejszej ulicy Stary Port w miejscu obecnego budynku Poczty Polskiej. 
Tam, gdzie stoi Opera Nova, znajdowały się największe w mieście białe, szachulcowe magazyny wojskowe zwane królewskimi. Nieco dalej, w pobliżu dzisiejszych mostów „Solidarności”, znajdował się budynek byłej jadłodajni wojskowej przekształconej później w kasyno oficerskie,
Ulica Warszawska. Tam w latach 1874-1876 powstały koszary piechoty w całości z czerwonej cegły. Z uwagi na panującą w nich ciasnotę po dziesięciu latach wybudowano kolejne przy dzisiejszej ulicy Zygmunta Augusta. 
Na dzisiejszej ulicy Pomorskiej, w jej północnej części, znajdował się pierwszy kompleks koszarowy zbudowany w latach 1871-1873. 
Na ulicy Gdańskiej były koszary artyleryjskie – największe koszary w mieście wybudowane w latach 1883-1885.
Nie ominęliśmy  pamiątkowego skweru przy ul. Artyleryjskiej, poświęconego rozstrzelanym w Dolinie Śmierci nauczycielom w październiku 1939 roku. Wśród 51 zamordowanych jest Medard Męczykowski, którego imię nadano Liceum Ekonomicznemu w Bydgoszczy w 1972 roku. Wówczas uczestniczyłam w uroczystości, będąc uczennicą III klasy, na którą przybyła wraz z córką żona bohatera.
Dramat II wojny przeżył cały świat. Oby się więcej nie powtórzył.
Trzeba pokazać przyszłym pokoleniom, jaki los zgotował człowiek człowiekowi.

Fot. Barbara Dombrowska-Pietrzykowska